Home 9 stories 9 hiking 9 Terie Leijs Uncle you need petrol in the tank

Written by Terie Leijs

July 9, 2015

Terie Leijs wrote the book: “Uncle you need petrol in the tank”. The book is in Dutch and contains beautiful pictures that give you a good impression of the Sufi Trail.
Terie hiked in 2015 and is the pioneer of the Sufi Trail. His journey started in Eskişehir and ended in Konya. Thank you Terie Leijs for your contribution and inspiration.

Waarom:
In 2009 liep ik van Istanbul naar Antakya hoofdzakelijk langs autowegen.
Het fijnstof en de uitlaatgassen veroorzaakten allergische problemen.

In 2015 kon ik dankzij de mensen die hierboven genoemd zijn via een alternatieve route lopen van Istanbul naar Konya (De Sufitrail)

Voor de crisis in het Middenoosten uitbrak liepen pelgrims via Konya en
Antakya naar Jerusalem.

Dit verslag gaat over deel twee van de Sufitrail (Eskisehir-Konya)

Ik hoop op nieuwe initiatieven om:
Deel een (Istanbul-Eskisehir) en deel drie (Konya-Antakya of Syrische grens) te verkennen en als GPX track te registreren. Dat we van de afzonderlijke delen straks een aantrekkelijke aaneengesloten Pelgrimsweg maken, kompleet met GPX-tracks, welke vrij beschikbaar zijn.

UNCLE
YOU NEED
PETROL IN THE TANK

It’s a sweltering day and we’re going up and down the mountain. In Osmaneli, a man literally sees us trudging up the mountain. He offers us çay and without hesitation opens the gate of a textile factory. His colleagues join us, refill our water and we are the talk of the town. Admittedly with the help of Google Translate, because most people don’t speak English. We can’t leave until they take pictures and give us another kilo of peaches. Two houses further on we are again picked off the street to drink tea… That same day we stop in a small village, Vezirhan, to look for food and a place to sleep. The only hotel in the village does not seem to have survived the Corona crisis. We look around a bit and look for the house of the village chief (Muhtar).


Uncle you need petrol in the tank

DANK AAN

🙂

  • Allen die mij veilig door Turkije hebben geloodst.
  • Voor alle ontelbare glaasjes thee tijdens de tocht.
  • Allen die onderweg gul gastvrijheid boden.
  • Gerard Schut voor zijn hulp met de GPS tracks.
  • Sedat Cakir van de Sultans Trail die me stimuleerde en praktisch hielp om deze
    tocht te ondernemen.
  • Wim van Ruyven, die me trouw helpt met GPS kaarten
  • Ben Claasz Coockson van Midashan. Natuur, archeologie en gastvrijheid

 

Mowgli achter de koeien, Midas en Ben, Uncle need petrol.

De twee vrouwen achter de kinderwagen wijzen naar de koe. Ik voeg een langgerekt boeoeoeoeoe toe.
De vrouwen nodigen me later uit om bij hen te komen eten.

Hasan belt de brandweercommandant die zijn collega in Karaaga royaal beloofd had voor
onderdak te zorgen. Deze verwijst naar de afdeling buitenland van het Mevlana
Cultuurcentrum.
In 2009 sliep ik in Konya bij de brandweer. Ik wil deze kazerne nogmaals bezoeken.
Hasan helpt, maar de stad is in de afgelopen zes jaar flink gegroeid.
Achter op de Honda motor van Hasan crossen we door de stad op zoek naar de kazerne.
De kazerne waar we terecht komen is later gebouwd.

de ruimte en wijdsheid van het onbegrensde land kan ik vrij ademen.
In de Metropool raak ik, anders als de vorige keer in 2009, verstrikt.
In 2009 was ik op doorreis naar Antakya, de stad die ik verkoos boven Jerusalem, vanwege de tolerantie tussen verschillende religies.
Nu in 2015 vluchten mensen,op zoek naar een veilige plek, weg van de brandhaarden in het Middenoosten. Dit jaar 2015 is Konya het eindpunt van de Sufitrail.

Read The Sufi pioneers story of Terie Leijs

2009 Afscheid Antakya Erdoğan, mijn gastheer/brandweerman bij Antakya Itfaiye:
Jaai straks in het fliechtuig en ikke hier en niet schlaapen;
denke, “Waar blaif Terie? Terie isse niet meer hier.”
Erdoğan wil me nog een pak baklava (honinggebak) meegeven voor mijn vrouw.
Het kost moeite om hem daarvan te weerhouden; hij wil zo graag iets meegeven.
2009 Vaarwel Konya Op een bankje op een pleintje naast een moskee zit ik te suffen en te mijmeren, in de schaduw van bomen en kijken naar passerende mensen.
Er lopen vrouwen gehuld in een zwarte burka. Ogen met donkere pupillen zoomen onder de camouflage van het zwarte kijkgat heen en weer. Ik zie hen niet echt, zij zien mij wel.

Written by Terie Leijs

Related Articles

Related